Kamień Pomorski to miasto o ponad 1000-letniej tradycji. Obecna nazwa miasta pochodzi najprawdopodobniej od naturalnego zjawiska topograficznego, jakim jest ogromnej wielkości głaz narzutowy, znajdujący się kilkadziesiąt metrów od północnego brzegu Wyspy Chrząszczewskiej. Głaz ten, zwany jest Królewskim Głazem. Już w IX wieku istniała na tym obszarze słowiańska osada plemienia Wolinian, która pełniła funkcję portowego grodu obronnego, strzegącego drogi wodnej prowadzącej do Morza Bałtyckiego. W roku 967 Mieszko I przyłączył do Polski całe państwo Wolinian, wraz z Kamieniem. Osada ta zyskała na znaczeniu w momencie gdy stała się siedzibą książąt zachodniopomorskich, m.in. Warcisława I.
Mieszkańcy osady oraz cały ówczesny dwór przyjęli chrzest w 1124 roku, z polecenia Bolesława Krzywoustego. W tym okresie w Kamieniu rozwijał się handel oraz rzemiosło. W roku 1175 do Kamienia przeniesione zostało biskupstwo, po tym jak miasto to zostało zniszczone przez Duńczyków[]. Kamień ocalał wtedy dzięki lepszym zabezpieczeniom miasta oraz sygnalizacji świetlnej – za pomocą ognisk błyskawicznie przekazano z Wolina informację o zagrożeniu[].
Najazdy duńskie stanowiły wówczas duże zagrożenie dla Pomorza – po walkach w latach 1170-1186 Kamień Pomorski został poważnie zniszczony, a pozbawiony wsparcia ze strony Polski książę Bogusław I zmuszony był oddać Pomorze pod zwierzchnictwo duńskie. Miasto podupadło, nadal jednak było siedzibą biskupów, dzięki czemu zachowało ono swoją pozycję, nawet gdy przestało już być siedzibą dworu książęcego.
5 stycznia 1274 roku Kamień Pomorski otrzymał z rąk księcia Barnima I lubeckie prawa miejskie. Data ta zapoczątkowała nowy etap w rozwoju miasta, który trwał aż do roku 1478, kiedy to Bogusław X zjednoczył całe Pomorze Zachodnie. W tym okresie miasto połączone było szlakiem handlowym z Kołobrzegiem, Słupskiem oraz Gdańskiem. Przywileje książęce umożliwiły prowadzenie handlu również w mieście, utrzymywano także ścisłe związki z Hanzą. Jednak w roku 1308 Kamień został ponownie zniszczony przez Brandenburczyków. Dopiero po tym najeździe zaczęto wznosić właściwą zabudowę miejską. W roku 1321 książęta wołogoscy, którzy sprawowali władzę nad miastem od 1295 roku przekazali je w zastaw biskupowi kamieńskiemu. Od roku 1372 Kamień należał do księcia szczecińskiego, Bogusława V a później do jego następców.
Jednak po śmierci księcia Bogusława XIV wygasła na Pomorzu linia Gryfitów, a ziemia ta stała sie przedmiotem rywalizacji pomiędzy Szwecją a Brandenburgią.
Po wojnie trzydziestoletniej zniszczone miasto przypadło Szwedom, a ustalona na mocy pokoju westfalskiego granica szwedzko-brandenburska przebiegała nieco na wschód od Kamienia. Ale już w roku 1679 Kamień przeszedł pod panowanie Brandenburgii, dla której był jedynie bazą rolniczo-hodowlaną. Względny spokój w mieście zapanował dopiero w XIX wieku, nastąpiło stopniowe ożywienie gospodarcze. Kamień uzyskał wówczas połączenie żeglugowe ze Szczecinem, oraz drogowe z Trzebiatowem, Gryficami i Nowogardem. W 1876 roku odkryto tam źródła solankowe i wybudowano zakład balneologiczny.
Po II wojnie światowej ponownie zrujnowane miasto znalazło się w granicach Polski – zostało wyzwolone 5 marca 1945 roku. Obecnie jest miastem turystycznym, stawiającym na rozwój uzdrowiska, turystyki, rzemiosła oraz rybołówstwa[].
Comments