H I S T O R I A
Jak wynika z nie do końca pewnych źródeł murowany zamek obronny zbudowany został w XV stuleciu z inicjatywy rodziny Strzelów herbu Kotowicz, właścicieli Otmętu w latach 1316-1514. Wzniesiono go na fundamentach starszej warowni, zapewne średniowiecznego dworu obronnego, którego powstanie legendy przypisują rycerskiemu zakonowi templariuszy. W czasach nowożytnych zamek należał do wielu nie powiązanych ze sobą rodzin śląskich i był wielokrotnie przekształcany. W 1514 od Strzelów kupił go Łukasz Buchta herbu Odrowąż, po nim majątkiem zarządzał najstarszy z jego synów Joachim Buchta Bilicki. Za czasów tych tych dwojga obiekt przebudowano na styl renesansowy.
W roku 1603 zmarł Jerzy Buchta, ostatni męski potomek właścicieli Otmętu. Wdowa po nim, Judyta Czettritz, wyszła ponownie za mąż za Moryca von Roeden z Krapkowic i wkrótce potem sprzedała stary zamek, który odtąd niczym niechciany prezent wędrował z rąk do rąk. Należał między innymi do hrabiego von Pueckler, Thunów, Larischów, Opperdorfów i Martinich. Zmiany te najwyraźniej mu nie służyły, bo już w 1. połowie XVIII wieku część jego materii wykorzystano przy remoncie stojącej po sąsiedzku świątyni. Wtedy też parafia w Otmęcie odkupiła za kwantum 2,400 talarów od Magdaleny von Larisch wieżę zamkową, włączając ją w obręb zabudowy kościelnej. Postępująca degradacja murów wpłynęła na decyzję o opuszczeniu budowli, co nastapiło na początku XIX wieku.
A R C H I T E K T U R A
Zamek nie był nigdy przedmiotem badań terenowych, dlatego nie wiadomo, jak dokładnie wyglądał i jaki był jego układ przestrzenny. Prawdopodobnie było to założenie składające się z murów obronnych na planie nieregularnego wieloboku, z jednopiętrowym domem głównym stojącym przy murze północnym, z drugim budynkiem południowym i z wieżą bramną wstawioną w południowo-wschodni narożnik lini umocnień. Walory obronne zamku podkreślała zbudowana w XVI wieku półokrągła, otwarta na dziedziniec basteja, wysunięta w kierunku zachodnim.
S T A N O B E C N Y
Do czasów współczesnych zachował się mur obronny z półkolistą basteją, relikty budynków mieszkalnych oraz fragmenty wieży narożnej. Ruina jest opuszczona - prawdopodobnie stanowi własność szpitala albo kościoła, z którymi sąsiaduje. Teren zamku ogrodzono.
D O J A Z D
Ruina znajduje się na prawym brzegu Odry w Otmęcie, dawniej samodzielnej osadzie, dziś dzielnicy Krapkowic. Jadąc od strony miasta za rzeką skręcamy w lewo w poszukiwaniu ulic: Mickiewicza lub ks. Franciszka Duszy. Warto kierować się na wieżę stojącego w sąsiedztwie zamku kościoła. Miejsc parkingowych w okolicy pod dostatkiem, najbliższa stacja kolejowa mieści się w oddalonym o 5 km Gogolinie.
INFO : http://www.zamkipolskie.com/otmet/otmet.html
C I E K A W O S T K I
Nazwa osady rybackiej Otmęt pochodzi od wyrazu odmęt określającego otchłań, głęboką, wzburzoną wodę. W 1223 wieś wzmiankowana była jako Ocnant, a w roku 1302 - jej zniemczona wersja Othmant.
Właściciel Otmętu Łukasz Buchta szczycił się herbem Odrowąż, jednym z najznamienitszych w dawnej Polsce. Herb ten pochodził prawdopodobnie z terenu Moraw, gdzie używano go już w X stuleciu. W Polsce zaczęto posługiwać się nim w wieku XIV - herbem Odrowąż legitymowało się 207 linii rodów szlacheckich. Polski genealog Kasper Niesiecki w XVIII-wiecznym herbiarzu w ten oto sposób wyjaśnił pochodzenie herbu: Mąż jeden sławny w Morawie, w cudzej ziemi z pogany o sztukę strzelał z łuku potem z nimi za pasy chodził i dziwnych sztuk rycerskich ze sobą próbowali. On poganin widząc, że nań szczęścia z mocy nic miał, przed monarchą krainy onej znając łaskę pańską; dla tego że mu się z każdym nieprzyjacielem fortunnie w potrzebach zdarzało, chcąc nad onym górę trzymać, o szczudłki z nim przed cesarzem czynić chciał. On z gniewu uchwycił go za gębę która mu z wąsem oderwawszy, na strzałę wetknął i ukazał panu, który wzgardziwszy onym oszpeconym poganinem, dał temu za wieczny upominek onej jego zwierzchności nad nim strzałę poprzez wąs przewleczoną i nazwał go Odrzywąs, aż per corruptionem sermonis [przez skażenie mowy wymawiają] Odrowąż po ten wiek.
Comentários